Złote Płyty

Czy takie trofea jak oprawione Złote Płyty Winylowe są odpowiednimi nagrodami dla współczesnego muzyka? Czy takie trofeum w oprawie, w czasach gdy niektóre wydawnictwa audio nie są nawet już wydawane na krążkach kompaktowych [a o winylach nie wspominając], może być jeszcze przedmiotem pożądania osób działających w branży muzycznej?

Krótka odpowiedź brzmi: jak najbardziej tak. A wynika to z tego, że już od lat czterdziestych minionego wieku właśnie taką formę przybierały wyróżnienia przyznawane właśnie muzykom oraz ich wydawcom, w uznaniu za wysokie poziomy sprzedaży uzyskiwane przez ich single oraz albumy. A któż by nie chciał się pochwalić wiszącym na ścianie przedmiotem, utrzymującym niejako duchową łączność z pionierskimi latami przemysłu muzycznego? Już bowiem pierwsze nośniki miały formę płyty, na przykład woskowej, bardzo podobnej zresztą do tych późniejszych winylowych. Płyt Złotych jednak nie zaczęto przyznawać w większych ilościach co najmniej do roku 1952

Albowiem to tego właśnie roku powołano w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej do życia Recording Industry Association Of America, która to cztery lata później przejęła od organizacji Radio Corporation Of America zarządzanie przyznawaniem tego typu branżowych wyróżnień. Ilustruje to także znak czasu- nagroda wymyślona przez stowarzyszenie stacji radiowych została scedowana do gestii związku firm wydawniczych, a co miało związek ze sposobem słuchania muzyki. Kiedyś możliwe było albowiem tylko delektowanie się nią na żywo, potem także poprzez fale radiowe, aż w końcu jej moc została zamknięta [ale na pewno nie okiełznana] na płytach. Ale czy aby na pewno?

No bo też bardzo szybko okazało się bowiem, że niektórzy artyści najwyraźniej zasługują na coś więcej niż inni, gdyż ich wydawnictwa biły kolejne rekordy sprzedaży sklepowej. I tak, w 1976 roku przyznano pierwszą na świecie Platynową Płytę Winylową, a w roku 1999 Płytę Diamentową. Można by więc powiedzieć, że to także były kamienie milowe w historii przemysłu fonograficznego, bo w tym momencie nikt już nie mógł mieć wątpliwości, że muzyka stała się produktem takim samym jak każdy. Liczy się tylko poziom sprzedaży i zysk z tego wynikający. A jeżeli jesteśmy przy wymaganych poziomach sprzedaży, to kto ustanowił je w Polsce, czy także amerykańska RIAA lub RCA?

Otóż nie, bo w naszym pięknym kraju odpowiada za ten segment rynku muzycznego Związek Producentów Audio-Video, powołany do życia po upadku poprzedniego systemu gospodarczego. A system tamten charakteryzował się absurdalnością, bo w nim to urzędnicy państwowi decydowali jakiemu to artyście w ogóle pozwoli wydać się płytę oraz jaki przydział materiałów do tego potrzebnych w związku z tym zostanie zarezerwowany. A skoro Złoty Winyl należał się za wysokie poziomy pseudo-sprzedaży, to zwycięzcy w tej grze byli znani zanim rozgrywka jeszcze się na dobre w ogóle rozpoczęła. I tak oto z jednej skrajności popadnięto w drugą: od ustawiania gustów publiczności do schlebiania często jej najniższym wariantom. No bo jakby nie patrzeć, nagrody te są swoistym "plebiscytem" popularności, z samym głosowaniem odbywającym się przy kasach sklepowych i koszykach internetowych serwisów muzycznych, z "oddawaniem głosu" w postaci zakupu płyty

Ale zostawmy na chwilę tę całą politykę wydawniczą i przyjrzyjmy się samym wyróżnieniom, to znaczy formie w jakiej one występują. Powiedzieliśmy już sobie o nadawanych stopniach, czy jak kto woli o gradacji nagród- ale czy ma to jakiekolwiek przełożenie na sam wygląd tych muzycznych nagrody? Teoretycznie tego Złotego trofeum nie można niby pomylić z Platynowym Winylem, albowiem jak sama nazwa wskazuje, różnią się one od siebie kolorem. Ale tak to było kiedyś, gdy obligatoryjnie używano krążków gramofonowych, a dzisiaj to jest tak tylko w teorii. Często albowiem używa się samych oryginalnych dysków kompaktowych, lub nawet tylko przetworzonych okładek albumowych. Nierzadko zajmują się tym artyści sfer wizualnych, bo wydawcy z poczuciem estetyki nie chcą zostawiać tego w rękach amatorów i przypadkowych pracowników producentów nagród. Ale trzeba przyznać zgodnie z prawdą, że niekiedy obecność płyty winylowej mogłaby tylko popsuć ogólny układ całej oprawy. I takie właśnie dywagacje są przedmiotem ustaleń pomiędzy projektantem i wykonawcą danych egzemplarzy, a stroną zmawiającą takie trofea

A mowa jest o egzemplarzach, czyli o liczbie mnogiej, gdyż oficjalne wyróżnienie jest przyznawane nie osobie [artyście firmującemu swoją osobą album] lecz samemu fonografowi. A ten z kolei jest owocem pracy szeregu osób, począwszy od muzyków i wydawcy, na inżynierach dźwięku i firmach promujących piosenki w mediach skończywszy. Bywa także, że swój egzemplarz otrzymuje reżyser filmowy w podzięce za videoklip do singla promującego album, czy też organizator koncertu [jeśli akurat dotyczy to wydawnictwa z zapisem występu na żywo]. Także sponsorzy procesu produkcyjnego mogą liczyć na pamięć i uhonorowanie

Wracając do wyglądu, to taki standardowy Złoty Winyl znajduje się pod szkłem. Jest on oprawiany w drewnianą ramę oraz osadzany w kartonie ozdobnym. Jednakże wraz z postępem technicznym pojawiają się wciąż nowe i nowe materiały oraz rozwiązania technologiczne. Jednym z przykładów tutaj mogą być tworzywa sztuczne pozwalające na uzyskanie efektu transparentności. Jednakże takie rozwiązania są drogie i dlatego też rzadko spotykane. Także wspomniane wcześniej odwzorowywanie okładek nie muszą się ograniczać wyłącznie do formy zwykłego plakatu, co jednakże potrafi być jeszcze bardziej kosztowniejsze, niż wykonywanie egzemplarzy li tylko przezroczystych. I wynikiem tego właśnie jest często spotykanie produktów bardzo do siebie podobnych, bo wykonywanych wedle powielanego i prostego wzorca

I tym oto sposobem uzyskaliśmy odpowiedź na pytanie, czy w ogóle warto zabiegać o takie nagrody, a w szczególności, czy są one odpowiednie dla ludzi związanymi w jakikolwiek sposób z muzyką. Bo nie ulega wątpliwości, że jednak wciąż są trofeami pożądanymi i pomimo upływu lat od ich wprowadzenia na rynek, takie niecodzienne oprawione płyty nadal potrafią zachwycać swoim wyglądem ich odbiorców