ZŁOTE PŁYTY

Muzyka Filmowa

Dział ten jest poświęcony po prostu wydarzeniom, czy jak kto woli newsom, związanym z muzyką filmową oraz tą pochodzącą z gier komputerowych. Wydarzenia te są prezentowane oczywiście w sposób chronologiczny

2014 03 03

27 lutego tego roku, po raz pierwszy w historii swojej działalności, Amerykańska Akademia Sztuki I Wiedzy Filmowej zorganizowała koncert, na którym można było usłyszeć muzykę z filmów nominowanych do bieżącej edycji nagrody przyznawanej przez tą organizację. I o ile nie jest to najbardziej prestiżowe wyróżnienie branży muzycznej, ani nawet jej soundtrackowej sceny, o tyle trofeum AMPAS jest drugim z kolei najbardziej znanym zwykłym ludziom oraz stanowi przepustkę do pierwszej ligi hollywoodzkich twórców, ponieważ jest nim Oscar. Ten specjalny koncert odbył się Royce Hall znajdującej się w UCLA [czyli Uniwersytecie Kalifornijskim kampusu Los Angeles] i zgromadził pod jednym dachem ludzi z branży fonograficznej oraz filmowej

O ile maestro John Williams, odbiorca ogólnie pięciu oscarowych trofeów z pośród swoich czterdziestu dziewięciu nominacji, sam dyrygował orkiestrą symfoniczną grającą jego kompozycję, o tyle taki Steven Price miał okazję po raz pierwszy posłuchać swojej elektronicznej muzyki z filmu "Gravity", "spakowanej" do postaci suity i dostarczonej audytorium przez dyrygującego orkiestrą Josepha Trapanese'a

Steven Price obecnie jest autorem muzyki do zaledwie dwóch obrazów, z których to rzeczona ścieżka z "Gravity" od razu zdobyła nagrodę tegorocznej edycji Oscarów właśnie. Czyli w roli samodzielnego kompozytora Price jest debiutantem, a więc tym samym większym jest oraz tym bardziej godnym podziwu jego sukces, albowiem do tej pory jedynie współpracował on z innymi kompozytorami jako aranżer, wykonawca i programista. [Natomiast John Williams w tym roku zgodnie z tradycją został nominowany, ale jak zwykle ostatecznie nie uhonorowany samym trofeum]

Pozostaje mieć nadzieję, że w następnych latach także będą organizowane takie koncerty poprzedzające oscarową galę. Oraz, że z czasem będą wydawane płyty z zarejestrowanymi występami, a które to wydawnictwa potem dodatkowo zamienią się w Złote Płyty Winylowe- czyli pierwsze z kolei najbardziej znane zwykłym ludziom trofea branży muzycznej

2013 03 13

W "Tygodniku FORUM" [numer 9/2013] ukazał się przedruk wywiadu, jakiego udzielił austriacki reżyser Michael Haneke dla niemieckiego tygodnika "Der Spiegel" [opublikowanego w nim z datą 25 lutego 2013 roku]

Ten reżyser, między innymi filmu "Funny Games", został zapytany także o to, dlaczego będąc bardzo muzykalnym człowiekiem, nie wykorzystuje właśnie muzyki w swoich filmach. W swojej odpowiedzi podniósł, iż:
- on kręci realistyczne filmy, a przecież w rzeczywistości nie gra wokół nas muzyka [za wyjątkiem sytuacji, które na ekranie nazywalibyśmy mianem diegetic music]
- on nie potrzebuje melodii podczas oglądania
- nie podobają mu się sceny akcji, które nadają się do oglądania [w jego ocenie] tylko właśnie dzięki towarzyszącej jej muzyce
- jedynie muzyka stanowiąca element całej koncepcji filmu, na przykład ta Ennio Morricone w spaghetti westernach, ma swoje miejsce na ścieżce dźwiękowej
- muzyka używana w obrazach mających uchodzić za realistyczne służy do tuszowania w nich błędów, więc on sam jej w tym celu nie mógłby użyć
- napięcie buduje się lepiej za pomocą ciszy

No cóż

Równie dobrze można by argumentować, że każdy film bez dźwięku przestrzennego należy wyrzucić do kosza, bo przecież ludzie słyszą dźwięk w sposób przestrzenny właśnie, a co skazywałoby na śmietnik całe nieme kino. Albo można by stanąć na stanowisku, iż jego własna produkcja filmowa "The White Ribbon" powinna zostać wyłączona od projekcji pierwszej sceny, bo jest ona całkowicie czarno-biała, bo przecież widzowie [a przynajmniej prawie wszyscy z nich] w rzeczywistości odbierają pełną paletę kolorów. A idąc dalej tym tropem logiki, można by mu zarzucić także to, że w swoim filmie "Funny Games" [i to zrealizowanym dwukrotnie, w odstępie jedenastu lat] całą misternie budowaną grozę realizmu, potęgowaną właśnie między innymi brakiem muzyki, zepsuł sceną z pilotem od telewizora ingerującym właśnie w tenże filmową "realną" rzeczywistość

Tak więc nie należy brać na poważnie tych muzycznych wynaturzeń tego 71-letniego reżysera, bo najwyraźniej Haneke sam nie wie o czym mówi albo nie pamięta co sam nakręcił. A ostatni taki stek wręcz idiotycznych bzdur można było usłyszeć z ust innego twórcy filmowego, który stanął na stanowisku, że muzyki filmowej nie powinno się słuchać z płyty, ale wyłącznie wtedy, gdy ogląda się dany film

2012 07 29

W zeszłym roku reżyser genialnych "300" Zack Snyder, dokonał kolejnego arcydzieła syntezy łącząc w filmie "Sucker Punch" elementy: dramatu, fantasy, science fiction, musicalu, thrillera oraz doprawiając tę eklektyczną mieszankę implementacją estetyki znanej jako steam punk. I podobnie jak przy "300" oraz dwóch innych filmach Snydera, muzykę stworzył Tyler Bates

I to co zrobił Bater po dołączeniu do Mariusa De Vries [pracującego początkowo w pojedynkę nad samymi piosenkami] po prostu przekracza wszelkie ekspektacje i wyobrażenia. Mianowicie wzięli oni na warsztat nieśmiertelny hit Eurythmics, który pomógł zdobyć temu duetowi Złote i Platynowe Płyty Winylowe za album, na którym ten hitowy singiel został opublikowany. I pomimo tego, że oryginałowi niczego nie brakuje a kolejne jego covery i remixy tylko potwierdzają tezę o jego ponadczasowości, to ci dwaj panowie dokonali całkowitej rewolucji w jego interpretowaniu. Ich powolna mroczna symfoniczna aranżacja "Sweet Dreams (Are Made Of This)" z dodatkiem rockowego brzmienia, elektroniki, chórów i organów, po prostu miażdży wszystkie wcześniejsze i dokonuje rzeczy niebywałej: przerasta [do tej pory] niedościgniony oryginał. A do tego należy też dodać wokal odtwórczyni głównej postaci tego filmu Baby Doll, w osobie aktorki Emily Browning. Jak się okazuje, ta młoda dziewczyna ma przed sobą nie tylko wielką przyszłość na dużym ekranie, ale równie dobrze może rozpocząć karierę wokalistki

Po prostu lepiej nie można było wymyślić rozpoczęcia tego filmu, niż właśnie poprzez sprawny montaż dramatycznych wydarzeń będących punktem wyjścia dla rozpoczęcia tej niewesołej historii, której to sceny ilustrację muzyczną stanowi właśnie tak zinterpretowany tekst "Sweet Dreams"- i to w dodatku śpiewany przez postać obecną na ekranie, a której to dotyczy. Bo też w tymże intro filmu obywającym się bez treści mówionych, jeśli nie liczyć swoistej przedmowy z offu w wykonaniu innej z postaci, wszystko jest wysmakowane do granic możliwości aż po sam koniec tejże sceny. Wtedy to bowiem Baby Doll zostaje zawieziona na teren [jak głosi napis na bramie i kamieniu przy wejściu] Lennox House For The Mentally Insane w Brattleborro w Vermont; a co oczywiście należy odczytywać jako hołd oddany żeńskiej połowie duetu Eurythimc w osobie Annie Lennox. Jest to także źródło około burdelowych fantazji głównej postaci, gdyż angielskie określenie "brothel" wymawia się praktycznie tak samo jak właśnie fikcyjne Brattle

Wydana oficjalnie płyta OST posiada także różne inne piosenki zaadaptowane specjalnie dla potrzeb tego filmu, a z którym stanowią one integralną część. A takie podejście poza musicalami sensu stricte jest zjawiskiem bardzo rzadkim. Emily Browning udziela się wokalnie także na "Asleep" z repertuaru The Smiths, a także w duecie z Yoav w "Where Is My Mind?" formacji Pixies. Dla producentów płyty zawierającej taki materiał jak ten, należą się gromkie oklaski

2011 06 08

RMF FM Classic wyrządza swoim słuchaczom krzywdę. A dlaczego, mógłby ktoś spytać, skoro oni przecież mają taki wielce ambitny cel [między innymi] rozpowszechniania muzycznych dzieł filmowych?

Otóż RMF FM Classic nie różni się formą / formułą / sposobem traktowania słuchacza [czyli jakkolwiek by tego nie nazwać] od innych mainstreamowych stacji. Na antenie serwowana jest papka po najmniejszej linii oporu. A za poparcie tej tezy niech posłużą te konkretne przykłady:

1] W ramach playlisty serwowany jest Vangelis i jego "Chariots Of Fire". Czy może być coś bardziej sztampowego? No ale idźmy dalej tym tropem- jakie jeszcze inne dzieło tego wielkiego artysty możemy usłyszeć na antenie tej stacji? No oczywiście, że zawsze jeden i ten sam kawałek z filmu o Krzysztofie Kolumbie! I nie ważne, że na płycie występuje on w płynnej zbitce "1492: Conquest Of Paradise Opening" + "Conquest Of Paradise" + "Monastery Of La Rabida", bo słuchacz radiowy się tego nigdy nie dowie, bo awsze jest karmiony tylko tym jednym. No i po co puścić inne podejście do tego samego tematu, zawarte w "Twenty Eighth Parallel"? Czyżby dlatego, że za różnorodność plebsowi ma posłużyć emitowanie mu na antenie "Love Theme" tego kompozytora z filmu "Blade Runner"?

2] Star Trek. Pięć seriali, dziesięć kinowych filmów, kilkadziesiąt mniejszych i większych gier komputerowych oraz dodatkowo ten najnowszy kinowy reboot. Mamy więc tutaj do czynienia z muzycznym tematem rzeką albowiem wydane [mniej lub bardziej oficjalnie] płyty są liczone przy tym popkulturowym zagadnieniu w dziesiątkach. Ale wyłącznie w wymiarze innym od tego, w którym nadaje RMF FM Classic. Bo cóż nam serwuje ta stacja? Ano początek pierwszego filmu, czyli "Star Trek I Main Title" + "Klingon Battle". Już sam Jerry Goldsmith stworzył muzykę do łącznie pięciu części [w tym do tej rzeczonej pierwszej], wymyślając przy tym nową wersję serialowego motywu. No a oprócz Goldmistha mamy jeszcze tych kilkunastu pozostałych kompozytorów, obejmujących cały ten franchise. Ale słuchacze się o tym oczywiście nie dowiedzą

3] Stacja rzekomo serwuje muzykę filmową. A czyż Charlie Clouser takiej nie tworzy? To dlaczego nie jest on puszczany? Czy tylko dlatego, że jego ilustracje muzyczne odbiegają od kiczowatych orkiestrowych [typowych] zagrań innych kompozytorów? Facet, który współpracował prawdopodobnie z największa ilością różnej maści zespołów muzycznych spośród wszystkich hollywoodzkich kompozytorów, nie jest wymieniony na całej stronie internetowej tej stacji chociażby w jednym miejscu- zupełnie jakby nie istniał albo dopiero zaczynał karierę na srebrnym ekranie. A on przecież stworzył jeden z tych nieśmiertelnych motywów ze styku świata filmu i muzyki, czyli "Zepp Overture" oraz jego liczne mutacje z łącznie siedmiu części serii filmowej "Saw". I właśnie ta sytuacja pokazuje dogłębnie, że RMF Classic nie edukuje swoich słuchaczy, lecz traktuje ich nie wiele lepiej jak jakiś Program Pierwszy Polskiego Radia urządzający pseudo-konkursy w rozpoznawaniu muzyki filmowej: jak nie motyw z "Jaws" to z "Indiana Jones", jak nie ze "Star Wars" to z "Chariots Of Fire"; i tak w kółko

Można by tak jeszcze długo wymieniać występki przeciwko edukacji muzycznej, mnożąc kolejne takie przykłady. Ale powstaje pytanie pierwsze: czy jest sens? Odpowiedź: nie ma. A pytanie drugie brzmi natomiast: a czy dla prawdziwych fanów muzyki filmowej, w ogóle sensowne jest słuchanie RMF FM Classic? Odpowiedź: ...

Do szczęścia brakuje jeszcze tylko wydania przez RMF Classic jakiegoś składaka z takimi "hitami", a do totalnej katastrofy brakuje tego, aby ten hipotetyczny album otrzymał status Złotej Płyty, zamieniony potem w branżową Platynę

2010 10 05

Została wydana kolejna płyta CD z muzyką z filmowej trylogii "Lord Of The Rings"- tym razem sygnowany jako "The Rarities Archive". Najwyraźniej dotychczasowe płyty w ilości dziesięciu, wypuszczone jako wydawnictwo pod nazwą "The Complete Recordings", okazały się być niewystarczająco kompletne

I tak, jeżeli chodzi o samego maestro, to pana Howarda Shore'a prosimy o jeszcze więcej niepublikowanego materiału z okresu produkcji nad tym score. Bo na przykład alternatywna wersja "The Houses Of Healing", pomimo że jest krótsza niż ta poprzednio opublikowana, to ma moment z dodatkową linijką wokalu aktorki Liv Tyler- i jest to moment z gatunku tych, na który w swoim życiu czekają fani kina, którzy dodatkowo są uwrażliwieni na piękno muzyki

Natomiast jeżeli chodzi o stronę czysto filmową, to panu Peterowi Jacksonowi już dziękujemy i radzimy zająć się czymś skromniejszym. Bo jedyny dobry film który do tej pory nakręcił to "Heavenly Creatures", zrealizowany pomiędzy jego obrazami bez-budżetowymi, a tymi z dziesiątkami milionów dolarów wyłożonymi przez studio na ich produkcję. Wysiedzenie do końca na wydłużonej [reżyserskiej] wersji ostatniego z trzech filmów trylogii jest męczarnią większą od tej odegranej na ekranie przez aktorów błądzących jako wyczerpane hobbity po krainie Mordor. I nawet informacja o tym, że przewijające się w filmach dowcipy na poziomie wczesno gimnazjalnym były rzekomo zasługą wyłącznie scenarzystów, więc jako takie nie występowały w książkowym oryginale, nie powodują wymazania z pamięci przeżyć towarzyszących projekcji tej hollywoodzkiej potrójnej szmiry; gdyż te doświadczone przez widza przeżycia są wręcz traumatyczne i tym samym skutecznie zniechęcają go do ewentualnego sięgnięcia po książkowy oryginał J. R. R. Tolkiena

Z jednej strony więc bardzo dobrze się dzieje, że w tak popularnych na całym świecie filmach jak trylogia LOTR to Howard Shore jest kompozytorem i tym samym wzbogaca je artystycznie, stając jednocześnie on na wysokości zadania. Ale z drugiej strony, światowa popkultura została zasrana jakby nie było filmami będącymi wręcz archetypicznym przerostem formy nad treścią, a do ilustracji których to filmów Howard Shore zużywa swój cenny talent

2007 02 01

Prawie 10 lat temu, bo w roku 1999, miała miejsce niecodzienna kolaboracja sceniczna pomiędzy zespołem będącym synonimem metalu, a pracującym z rockowymi i popowymi wykonawcami aranżerem piszącym także czasami własną muzykę na potrzeby kina i telewizji oraz między orkiestrą symfoniczną. Ta trójpodmiotowa współpraca została egzemplifikowana do postaci dwóch koncertów w Kalifornii, które zostały zarejestrowane dla potomności, tak aby mógł zostać wydany album o nazwie "S&M". A następnie Metallica i Michael Kamen wraz z The San Francisco Symphony Orchestra sprzedali tyle jego egzemplarzy, że za tę swoją wspólną produkcję zdobyli na całym świecie liczne Złote i Platynowe Płyty

Jak przystało na koncert orkiestry symfonicznej, tamten występ rozpoczął się od czysto symfonicznego zagrania utworu "The Ectasy Of Gold". Ten muzyczny motyw napisał w roku 1966 Ennio Morricone, na potrzeby zilustrowania [głównie klimatycznej sceny na cmentarzu] spaghetti westernu "The Good, The Bad And The Ugly"- filmu zwierającego jedną z trzech kreacji Clinta Eastwooda jako Man With No Name w ramach "Dollars Trilogy". A począwszy od roku 1983, kawałek "The Ectasy Of Gold" jest prawie zawsze używany na koncertach zespołu Metallica jako intro dla jego występu- będąc puszczanym z taśmy [czy jak kto woli: z płyty] i tylko z okazyjnymi żywymi dodatkami w postaci kilku pociągnięć strun gitarowych. Jednakże zarówno na ich zwyczajnych koncertach, jak i na tym specjalnym symfonicznym przedsięwzięciu, publiczność miała okazję usłyszeć tylko pierwsze dwie minuty z prawie trzech i pół napisanych przez Morricone. Ale ten "okres skrótu" właśnie dobiegł był końca

Bo też o ile w oryginale "The Ectasy Of Gold" swojego głosu użyczyła Edda Dell'Orso, tak wersja "S&M" pozostała czysto instrumentalna. Ale obecnie aby ewentualnie doznać złotej ekstazy słysząc wokal Jamesa Hetfielda w trakcie trwania tego utworu, wystarczy sięgnąć do wydanej niecałe dwa tygodnie temu płyty "We All Love Ennio Morricone" z 2007 roku, będącej tribute albumem dla tego bardzo płodnego kompozytora filmowego. Zawiera on nie tylko tę jego najbardziej znaną kompozycję, ale także dzieła z działalności zawodowej trwającej już przeszło sześćdziesiąt lat. Także lista obecności wykonawców na tej płycie jest długa i zróżnicowana, od Yo-Yo Ma, przez Celine Dion a na Rogeru Watersie z Pink Floyd kończąc

Fani zespołu Metallica, którzy czekali ponad dwadzieścia lat na studyjne nagranie w końcu przez swoich idoli coveru "The Ectasy Of Gold" będą w pełni usatysfakcjonowani. Także fani Ennio Morricone, czy szerzej muzyki filmowej, także dostaną nowy przedmiot artystycznej ekscytacji. Natomiast osoby, które jeżdżą na koncerty Metallici oraz wolą Kino od zwykłego filmów oglądania i słuchają na co dzień więcej muzyki filmowej od tej zwykłej, przy tej coverującej wokalizie Hetfielda będą mieć po prostu orgazm artystyczny